มาตรา 112 (หมิ่นประมาทกษัตริย์ฯ)

iLaw ขอชวน ร่วมฟังคำพิพากษาคดี ม.112 ในห้องพิจารณาคดีเคียงข้างกับจำเลยในทุกคดี ตามศาลที่เดินทางสะดวกและตามวันเวลาที่สะดวก    ผูกริบบิ้นสีขาวไว้ที่ข้อมือในวันที่มีการอ่านคำพิพากษา เพื่อสร้างการตระหนักรู้ถึงสถานการณ์ที่กำลังเดินหน้าไปให้คนรอบข้างได้รับรู้ หากมีใครถามถึงสาเหตุและความหมายของริบบิ้น

วันที่ 28 กันยายน 2566 เวลา 10.12 น. ศาลอาญา รัชดา พิพากษา วีรภาพ วงษ์สมาน มีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 112 จากและกระทำการฝ่าฝืนพระราชกำหนดสถานการณ์ฉุกเฉิน ในช่วงสถานการณ์การแพร่ระบาดของไวรัสโควิด-19 กรณีพ่นสีสเปรย์ข้อความเรียกร้องให้ปฏิรูปสถาบันกษัตริย์ให้อยู่ภายใต้รัฐธรรมนูญ บริเวณแยกดินแดง ระหว่างการชุมนุมเมื่อวันที่ 13 กันยายน 2564 ความผิดหลายกรรมจึงลงโทษด้วยตามข้อหาที่หนักที่สุด จำคุกสามปี ไม่รอลงอาญา

ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 112 ยังถูกเข้าใจอยู่ว่า “ไม่ทำผิด ไม่ติดคุก” และมีเพียง “ตัวแสบ” ไม่กี่คนที่โดนจับ อย่างไรก็ตามความเป็นจริงนั้นกฎหมายข้อนี้มีปัญหามากกว่านั้น ดังเช่นกรณีของ ‘ธีรวัช’ ผู้ถูกดำเนินคดีมาตรา 112 เพียงการกดแชร์สเสตัสเฟซบุ๊กเช่นเดียวกับคนอื่น

 

26 กันยายน 2566 เวลา 9.00 น.

   

 

พิธา ลิ้มเจริญรัตน์ ได้เสียงจากรัฐสภาไม่พอให้เป็นนายกรัฐมนตรีโดยคนที่ไม่โหวตทั้งหลายอ้างประเด็นการเสนอแก้ไขมาตรา112 เป็นเหตุที่ไม่โหวตให้

ลักษณะสำคัญของความผิดฐานหมิ่นกษัตริย์ฯ ในประวัติศาสตร์ไทย คือ สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ซึ่ง “ต้นทุน” ที่ก่อตัวขึ้นในสังคม คือ การปรับตัวของกฎหมายและสถาบันพระมหากษัตริย์ของไทยไปตามยุคสมัย

ศาลอาญามีคำสั่งพิพากษาว่า ‘วารุณี’ มีความผิดตาม” มาตรา 112 ฐานหมิ่นประมาทพระมหากษัตริย์ มาตรา 206 ฐานเหยียดหยามศาสนา และความผิดตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ พ.ศ. 2560 หรือ พ.ร.บ.คอมพิวเตอร์ฯ มาตรา 14 (3)